[Ujawnienie: Kod recenzja została przewidziana treścią tego artykułu]

Chociaż rozumiem, w jaki sposób różne serie Telltale stały się popularne dzięki ich unikalnemu stylowi graficznemu i wykorzystaniu bardzo popularnych własności intelektualnej (takich jak The Walking Dead i Gra o tron, między innymi), ale osobiście nigdy nie uważałem ich za gry jako takie. Interaktywne doświadczenia tak, ale bardziej takie, które dobrze sprawdzą się na urządzeniach mobilnych, a nie na konsolach czy komputerach do gier. To, czy mam rację, czy nie, nie ma znaczenia, ale wyjaśnia, dlaczego byłem podekscytowany pomysłem Rada jak tylko o tym usłyszałem.

Zasadniczo będąc mieszanką czysto narracyjnych przygód tworzonych przez Telltale i bardziej tradycyjną przygodówką typu „wskaż i kliknij”, The Council stawia nas w sytuacji śmiertelnie poważnego bohatera Louisa de Richeta. Po dość dramatycznym wstępie, w którym dowiadujemy się, że Louis i jego matka (Sarah de Richet) mają kłopoty, zostajemy przeniesieni w czasie do bogatej rezydencji należącej do tajemniczego dobroczyńcy, gdzie Sarah zaginęła, a Louis był raczej zdezorientowany o tym, z kim lub czym będzie musiał sobie poradzić.

Dostępne są obecnie trzy odcinki (a jeszcze dwa w przygotowaniu), więc wydaje się, że jest to idealny moment, aby zagłębić się w przygodę Louisa, choć wyraźnie znaczenie tej recenzji zmniejszy się po wydaniu czwartego i piątego odcinka. Nie spodziewam się, że materialnie zmienią się moje komentarze na temat wyglądu, brzmienia i rozgrywki gry, ponieważ te rzeczy były dość spójne w pierwszych trzech odcinkach, z wyjątkiem sytuacji, w których wyraźnie wymienię przeciwne cechy w treści recenzji.

Jeśli mam być szczery, moje pierwsze wrażenie na temat The Council nie było genialne, głównie dlatego, że używa ambitnego, „ultrarealistycznego” stylu graficznego, którego nie do końca udaje mu się stworzyć. Na przykład twarze i włosy wyglądają na dość sękate i szalone, szczególnie w przypadku niektórych starszych postaci (w tym Sarah), które wyglądają, jakby były członkami jakiegoś kultu nieumarłych. Może to zabrzmi dziwnie, ale włączenie ruchomych gałek ocznych jest szczególnie niepokojące w przypadku niektórych postaci, ponieważ wydają się one animowane w sposób, który sprawia, że ​​wydają się absolutnie przerażające.

Zauważyłem również, że na początku gra głosowa była trochę nieodpowiednia, ale szybko zdałem sobie sprawę, że tylko Louis jest szczególnie źle traktowany. Zarówno jego scenariusz, jak i samo wygłoszenie jego kwestii wydają się nieco niecodzienne – w pewnym sensie rozumiem, że przynajmniej w pierwszym odcinku jest on wciąż nowy w tajnej kliki światowych przywódców, polityków i luminarzy, w którą został wrzucony, ale mimo to Często sprawia wrażenie nieświadomego muppeta. Podobnie jak w wielu grach narracyjnych, w Radzie postacie takie jak George Washington pośrednio chwalą gracza (poprzez Louise jako awatara) za robienie całkowicie przyziemnych rzeczy, takich jak przerywanie rozmowy jakimś głupim komentarzem.

Koncentrując się ponownie na tym, co dobre – wielu z tych światowych liderów ma dobre wyniki i ciekawie się z nimi współpracuje. Waszyngton jest jednym z najlepszych, ale reszta obsady jest również interesująca i obejmuje takich postaci jak Napoleon Bonaparte, a także wiele fikcyjnych lub upiększonych postaci. Warto zauważyć, że obsada jest kompletną bzdurą (co niewątpliwie leży w interesie dokładności historycznej, jednak biorąc pod uwagę, że tematyka jest raczej fantastyczna, jest to wątłe), ale jest kilka postaci kobiecych, które są ogólnie interesujące i dobrze przedstawione. Prawdopodobnie najpotężniejszą (lub co najmniej drugą) postacią w grze jest Sarah, która wydaje się być zdecydowanie najbardziej kompetentna w kilku obszarach.

Pod tym względem gra sama w sobie jest w rzeczywistości klasyczną opowieścią o „rybie wyjętej z wody”, w której Louis musi zapoznać się z niepewnym środowiskiem, w którym jest zmuszony pozostać z powodu zaginięcia jego matki. Szybko dowiadujemy się, że człowiek, który sprowadził Louisa, jego matkę i znakomitą obsadę postaci na swoją prywatną wyspę, jest raczej nieuchwytny i enigmatyczny, dlatego większość gry polega na odkrywaniu tajemnic poprzez rozmowy, eksplorację i podstawowe łamigłówki. To, co podekscytowało mnie w Radzie, kiedy po raz pierwszy ją ujrzałem, to obietnica, że ​​wybory będą miały realne konsekwencje i że gra będzie naprawdę obejmować kilka ścieżek.

Oprócz rozgałęzionej fabuły (z którą, jak sądzę, The Council radzi sobie całkiem dobrze, a na pewno znacznie lepiej niż jakakolwiek gra Telltale), gra zawiera drzewo umiejętności przypominające RPG. Zdecydowana większość oferowanych umiejętności dotyczy wyborów dialogowych, a co za tym idzie, łatwości wpływania na postacie. Każdy ma słabości i opory, jeśli chodzi o to, co na niego wpływa, a zrozumienie ich (co jest w pewnym sensie obsługiwane przez dziennik w grze) jest ważne, ponieważ Louis jest tak tępy, że prawie wszystkie skomplikowane rozmowy wysysają jego energię, zmuszając go do jedzenia ton z, hm, mleczka pszczelego. Tak, od pszczół. Cokolwiek.

W praktyce oznacza to, że w każdej rozmowie będzie jedna lub dwie możliwości wykorzystania danej umiejętności w celu uzyskania efektu narracji. Na przykład, jeśli Louis jest biegły w etykiecie, może być w stanie zażartować lub zauważyć, że inny gość nie ma miejsca przy tak pięknym stole. Podobnie może być w stanie komentować naukę lub politykę, jeśli ma odpowiednie umiejętności, podczas gdy te, których nie posiada, pojawią się, ale nie będą dostępne. Wiele z tych opcji skutkuje tym samym wynikiem, choć z innym dialogiem, ale czasami gra wywołuje konfrontację, w której Louis musi uniknąć całkowicie błędnych odpowiedzi, aby osiągnąć dobry wynik.

Umiejętności Louisa można okresowo ulepszać, wydając PD zdobyte w poprzednim rozdziale, a także czytając książki, które znajdzie w posiadłości, które zwykle zapewniają automatyczną premię do powiązanej umiejętności, aczkolwiek dopiero pod koniec następnego rozdziału . Wspomniałem wcześniej, że Louis może używać Mleczka Pszczelego do uzupełniania swojej energii, ale ma też dostęp do kilku innych eliksirów, które pozwalają mu za darmo korzystać z umiejętności, czy usuwać negatywne skutki, jakie mogą na niego nałożyć niektóre spotkania.

Ostatecznie będziesz grać w The Council ze względu na historię, co osobiście bardzo mi się podobało. W pierwszym odcinku Louis jest niesympatyczną, nieciekawą osobą, którą niosą ze sobą znacznie lepsze postacie, takie jak Waszyngton i kardynał Giuseppe Piaggio, którzy dokonali doskonałej zmiany zarówno z perspektywy głosu, jak i narracji. W drugim rozdziale gra oferuje więcej interesujących miejsc do odwiedzenia i być może nieco bardziej przypomina samą grę – pierwszy ogranicza się głównie do fragmentów scenerii, które oferują niewiele miejsca do eksploracji. Trzeci odcinek jest najlepszy i chociaż nie chcę o nim zbyt wiele mówić, przyjmuje on formę środka serii i biegnie wraz z nim, co z pewnością pozostawia pozytywne nastawienie do pozostałej części treści.

Biorąc pod uwagę, że historia zaczęła się interesująco, a potem stała się jeszcze bardziej wciągająca, a także dlatego, że dialogi są prawie zawsze interesujące, nadal podoba mi się Rada. Podoba mi się, że istnieją zarówno kluczowe rozmowy, które naprawdę mogą zmienić sytuację, jak i wyniki oparte na umiejętnościach, które w niektórych rozmowach stanowią jedynie pozory wyboru, czego zawsze brakowało w innych przygodach narracyjnych. Rada zawiera także sceny, które można pominąć, jeśli nie eksplorujesz wystarczająco pilnie, więc stanowi to dobry argument za możliwością powtórzenia w kilku obszarach. Sam Louis jest trochę głupcem, ale w trzecim odcinku zarówno jego postać (i aktor, który go gra) wydają się nabrać przyzwoitych postępów.

Biorąc pod uwagę, że możesz kupić pierwszy odcinek osobno, aby poznać przedsmak tego, o co chodzi w Radzie, myślę, że powinieneś: