Warner Bros. Entertainment ponownie wydaje wizualne arcydzieło Stanleya Kubricka z 1968 roku, pt. 2001: Odyseja kosmiczna. Mimo upływu 50 lat film nadal trzyma w napięciu. Ceniony reżyser Christopher Nolan podjął się monumentalnego zadania fotochemicznej renowacji negatywu filmowego na odbitce 70 mm, ożywiając klasyczny film w jakości Ultra HD jak nigdy dotąd.

Nie trzeba dodawać, że jest to zdecydowanie najlepszy film science fiction, jeśli chodzi o efekty specjalne. Nie tylko efekty znacznie wyprzedziły swoje czasy jak na film z 1968 roku, ale obecnie nie ma nawet filmu, który mógłby stawić czoła temu, czego Kubrick dokonał dzięki wizualnej kompozycji efektów i scenografii użytych w filmie. 2001: Odyseja kosmiczna. Wielka szkoda, że ​​plany uległy zniszczeniu, ale przypuszczam, że zapobiegło to wszelkim pochodnym imitacjom, nawet z niezbyt dobrze przyjętej i znacznie gorszej kontynuacji z 1984 roku, 2010: Rok, w którym nawiązujemy kontakt.

Zwiastun 70-milimetrowego przedruku Kubricka 2001: Odyseja kosmiczna mówi wszystko. Wygląda wspaniale, a efekty specjalne nie tylko utrzymują się na poziomie ostatnich 50 lat, wyróżniają się w pokazywaniu przyszłościowego podejścia do eksploracji kosmosu, ale także pozwalają zachować ugruntowane poczucie realizmu, które nie starzeje się tak jak wiele innych filmów inne filmy science-fiction. Sprawdź to poniżej.

Sekwencja lądowania na Księżycu wciąż jest prawdziwym cudem, a konstrukcja na planie zdjęciowym z wykorzystaniem modeli w dużej skali sprawiła, że ​​nawet pół wieku później film nadal wygląda fantastycznie i budzi podziw.

Ponadto, w przeciwieństwie do CGI, nie musisz się martwić, że renderery i shadery nie oddają nastroju lub oświetlenia planu, co zdarza się w 100% przypadków w przypadku każdego nowego filmu science-fiction. Dawniej, kiedy pracowano z modelami na prawdziwych planach i nałożonych na siebie obrazach, wszystko opierało się na tym, co było prawdziwe, co faktycznie znajdowało się na planie, co przekładało się na ugruntowane i wiarygodne wrażenia kinowe.

Wiem, że niektórzy z Was, inżynierowie oświetlenia, szybko zwrócą uwagę, że śledzenie ścieżki i śledzenie promieni przeszły długą drogę pod względem zastosowania w celach filmowych. Ale nawet wtedy wciąż jesteśmy daleko od zastosowania w filmie czegoś takiego jak DXR z precyzją renderowania 1:1, jaką można osiągnąć w przypadku modelu w naturalnej skali na planie.

Kiedy pracujesz z prawdziwymi narzędziami, możesz bezpośrednio sterować oświetleniem, aby uchwycić pożądany nastrój i ustawienie. Od razu można było stwierdzić, że Kubrickowi udało się udoskonalić złowieszcze efekty świetlne, jakich oczekiwał, aby przedstawić te stworzone przez człowieka maszyny zarówno w imponujący, jak i samotny sposób.

Zdrowy obraz przestrzeni przedstawiony w filmach takich jak Star Trek i Gwiezdne Wojny nie ma żadnego miejsca, w którym można by to zobaczyć 2001: Odyseja kosmiczna. Zamiast tego otrzymujemy zimne, techniczne, niemal kliniczne spojrzenie na to, jak ludzie próbują przetrwać w metalowych trumnach, utknięci w próżni rozświetlonej gwiazdami ciemności, oraz na niektóre niebezpieczeństwa, które wiążą się z podróżą w zewnętrzną otchłań.

Jak wyjaśnił reżyser Christopher Nolan, ten przedruk klasyka nie wymagał żadnych dodatkowych edycji, żadnych efektów specjalnych ani obrazów infiltracji CGI. Nolan stwierdza…

„Nie ma żadnych cyfrowych sztuczek, zremasterowanych efektów ani rewizjonistycznych edycji. To nieodrestaurowany film, który odtwarza kinowe wydarzenie, którego widzowie doświadczyli pięćdziesiąt lat temu”.

Jako film nie przypadł mi do gustu 2001: Odyseja kosmiczna… w ogóle. Jednak jako krok w ewolucji technologicznej i filmowej jest nietknięty przez czas; prawdziwe arcydzieło, które stoi w panteonie wielkości, w którym nie ma sobie równych ani rywali.

Możesz poszukać wersji 70mm 2001: Odyseja kosmiczna wkrótce wystartować.