[Ujawnienie: Dostarczono kopię recenzyjną treści tego artykułu]

Być może wypuszczono go w brytyjskiej telewizji tylko dla mnie trochę za późno (a może po prostu coś jest ze mną nie tak), ale z jakiegoś powodu, mimo że kocham mangę, nigdy nie udało mi się wciągnąć w Dragon Ball Z. Urok tej kreskówki zupełnie mnie ominął, podczas gdy do tej pory każda poprzednia gra wideo oparta na licencji była tak bliska niegrywalności, że nawet mi żal fanów serii.

Ten kontekst jest ważny, bo od dwóch tygodni zmagam się z niewyobrażalną wręcz prawdą, którą cholernie kocham Dragon Ball FighterZ (co jest właściwie wymawiane bojowników, z powodów, których ludzie w moim wieku prawdopodobnie nigdy nie zrozumieją.) Kocham FigtherZ tak bardzo, że myślę, że to może być najlepsza bijatyka, w jaką kiedykolwiek grałem. Tak, to prawda – próbowałem wymyślić taki, który bardziej mi się podobał i po prostu…. Żargon.

FighterZ to bijatyka 2.5D, w której dwie drużyny składające się z trzech wojowników walczą ze sobą w tym samym stylu, co gry takie jak Marvel vs Capcom. Postacie mogą dołączać i wychodzić mniej więcej według własnego uznania, a możliwe jest również wykonywanie ataków zespołowych w oparciu o różne kombinacje postaci. Element 2.5D odnosi się do pola widzenia, które umożliwia ruch tylko od lewej do prawej (plus wszelkie maniakalne skakanie), ale z kamerą, która może swobodnie przesuwać i przybliżać niemal wszędzie, dając iluzję pełnego trzeciego wymiaru.

To dobrze, bo jeśli nie zauważysz nic więcej FighterZ, zauważysz efekty wizualne. Szczerze mówiąc, nie jestem pewien, jak bijatyka mogłaby wyglądać bardziej masywnie, bardziej charakterystycznie lub intensywniej. Dźwięk odgrywa oczywiście swoją rolę, ale od początkowej sekwencji wprowadzającej, której nie można pominąć, do pierwszego momentu, w którym żonglujesz kombinacją kogoś w jego czerwoną strefę, zanim wypełnisz ekran eksplozjami i wrzucisz go w ziemię – FighterZ oglądanie to absolutna przyjemność.

Być może to jest to Dragon Ball Z Gry zawsze powinny wyglądać tak – nie wiem. Wrzeszczące, miażdżące kostki szaleństwo FighterZ z pewnością przemawia do mnie o wiele bardziej niż którakolwiek z poprzednich, bardziej ponurych części, ale być może jeszcze większym zaskoczeniem jest uniwersalny system walki, który wyrównuje szanse na poziomie mechanicznym.

System ten w zasadzie oznacza, że ​​prawie każda postać ma ten sam zestaw poleceń, dzięki czemu każdy, kto grał w A Street Fighter grę, zanim możesz od razu wskoczyć do akcji. Typowy obrót drążkiem z dołu do przodu jest na przykład używany przez prawie wszystkich walczących, podczas gdy kilka kombinacji jest równie dostępnych w całym składzie.

Takie podejście sprawia, że ​​dołączony tryb szkoleniowy jest dość zbędny, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że FighterZ posiada także tryb fabularny, którego fabuła jest tak absurdalna, że ​​po prostu jej nie rozumiem. W tym trybie gracze wybierają liczbę walk, w których chcą wziąć udział, a następnie rzucają się w wir walki – poziom trudności jest w najgorszym przypadku niski lub średni, co czyni go idealnym miejscem do doskonalenia swoich umiejętności.

Tryb zręcznościowy to miejsce, w którym doświadczeni gracze solowi spędzą większość czasu i jest to znacznie bardziej wymagająca propozycja. Ponownie gracze mogą wybrać długość swojej rozgrywki, ale poziom trudności zależy od twoich wyników – więc niezależnie od tego, jak dobry czy zły jesteś, czeka cię wyzwanie.

Wadą jest to, że wszystkie te tryby (oraz obowiązkowy tryb kontra i kilka innych) prezentowane są poprzez głupi, rozdęty i często zepsuty świat centrum, po którym gracze muszą się poruszać. Gra uruchamia się automatycznie bezpośrednio w lobby online i z jakiegoś powodu często nie ładuje się prawidłowo, co powoduje powrót gry do sekwencji początkowej. Można nawigować bezpośrednio za pomocą ukrytego menu, ale moim zdaniem świat centrum niewiele wnosi do stołu, czy to w trybie online, czy offline.

Ostatecznie pomimo dziwnego wyboru systemu menu, FighterZ to genialne podejście do tradycyjnego mechanizmu walki. Wygląda i brzmi fantastycznie, a styl wizualny eksploduje z entuzjazmem na ekranie, stanowiąc hołd dla oryginalnej animacji. Uniwersalna mechanika umożliwia graczom na każdym poziomie rywalizację, szczególnie biorąc pod uwagę tradycyjną złożoność, jaką mogą wprowadzić gry walki typu „trzy na trzy”. Nawet dla mnie, Dragon Ball FighterZ to ogromny sukces. W związku z tym nie przychodzi mi do głowy żaden powód, dla którego nie powinieneś: