[Ujawnienie: Do treści tego artykułu dołączono kod przeglądu]

Największym wyzwaniem w tej recenzji jest dokładne określenie, ile początkowych akapitów powinienem przeznaczyć na omówienie epopei Bullfrog z 1997 r., Dungeon Keeper. Zdecydowałem się na jedno, bo nie o tym jest ta recenzja Strażnik lochu. Chodzi o Dungeons 3, jednak mamy tu grę stanowiącą tak rażący hołd dla legendarnego klasyka Petera Molyneux, że należy zająć się podobieństwami między nimi. Jako czternastolatek, który miał dostęp do swojego pierwszego komputera PC, byłem ogromny Strażnik Lochów fan, więc zawsze, gdy gra taka jak Dungeons 3 wychodzi, podchodzę do niego z ostrożnością i ekscytacją.

Oczywiście Dungeons 3 to trzecia gra z serii, o której większość ludzi (w tym ja) nie słyszała, więc w świetle tej recenzji przeprowadziłem mały research. Wygląda jak oryginał Lochy miał być całkiem prostą repliką oryginału Dungeon Keeper, a druga gra wprowadza kilka nowych funkcji, takich jak element strategii czasu rzeczywistego, który rzuca siły obrońcy przeciwko jego wrogom w świecie gry. Dungeons 3 to udoskonalenie zarówno podziemnych, jak i światowych aspektów gry, które według mnie jest całkiem dobre, aczkolwiek z kilkoma (w dużej mierze wybaczalnymi) ostrymi krawędziami.

Gra zawiera cztery misje samouczka (które z łatwością można było skondensować w jedną), długą kampanię obejmującą dwadzieścia misji zarówno w pojedynkę, jak i w trybie współpracy, a dzięki pewnym elementom generowania proceduralnego i trybowi trudności „koszmar” do odblokowania, dostępna jest potencjał regrywalności. Warto zauważyć, że recenzuję wersję na PS4 na PS4 Pro, ale wersja na PC jest już dostępna od jakiegoś czasu i nie ma w niej niektórych problemów ze sterowaniem, o których tutaj wspomnę (zakładając, że używasz myszy i klawiaturę, a nie panel sterowania.)

Równie dobrze mógłbym teraz wspomnieć, że wersja na PS4 charakteryzuje się znacznym spadkiem liczby klatek na sekundę, a każda sesja, w którą grałem, kończyła się awarią pulpitu nawigacyjnego PS4. Naprawdę mam na myśli każdego, bo nigdy nie opuściłem gry dobrowolnie. Na szczęście regularne automatyczne zapisywanie minimalizuje wpływ i wyobrażam sobie, że patch to naprawi, ale mimo to jest to frustrujące, ponieważ czasy ładowania również stanowią niewielki problem na konsoli i trwają kilka minut na poziom.

Raz grając, czułem się, jakbym po prostu grał w zaktualizowaną wersję gry, którą tak bardzo kochałem, aczkolwiek z pewnymi bardzo subtelnymi zmianami. Gracze wykorzystują armię magicznych stworów, aby wykopać podziemną warstwę i zaplanować pomieszczenia, w których mieszczą się powiększająca się armia oraz aby uwięzić, spowolnić i ostatecznie zabić wszelkich najeźdźców, czyniących dobro. Interfejs konsoli jest dość logiczny, ale nie jest szybki, więc wiele kombinacji przycisków służy do skracania typowych czynności, takich jak „podnoszenie” wszystkich stworzeń, aby można je było szybko rozmieścić w walce z najeźdźcami. Pomieszczenia, pułapki i inne elementy do zbudowania są zorganizowane w rozsądny sposób i początkowo przypominają kalkę Dungeon Keeper (legowiska i wylęgarnie) Dungeons 3 zaczyna pokazywać swoją wyjątkowość w miarę postępów w kampanii.

Jedna cecha Dungeon Keeper Nigdy nie majsterkowałem, to świat, w którym gracze mogą korumpować i podbijać, i jest to funkcja, która to umożliwia Dungeons 3 w pełni wykorzystuje. Światowy aspekt każdego poziomu przebiega równolegle do rdzenia, zarządzania lochami, a gracze mogą dowolnie przełączać się między widokami. Kiedy Strażnik upuszcza swoje stworzenia do wyjścia z lochu, pojawiają się one w świecie gotowym do dowodzenia w stylu RTS, co stanowi miłe odróżnienie od pośredniej kontroli, jaką masz pod ziemią. Cele zwykle są wariacjami na temat udania się tutaj i zepsucia tego lub zniszczenia czegoś innego, ale jest wystarczająco dużo fasady fabularnej, że nie poczułem się pokrzywdzony i tak naprawdę niektóre misje wprowadziły zmiany, których brakowałoby nawet w RTS-ach najwyższego poziomu .

Równowaga między wydobywaniem, rozszerzaniem i wzmacnianiem bazy, badaniem nowych zaklęć i pułapek, a następnie tworzeniem przyzwoitej obrony, przy jednoczesnej ekspansji w całym świecie, wydaje mi się idealna. Na przykład, aby zbadać większość ważnych funkcji gry, będziesz potrzebować zasobu zwanego Złem, który można zdobyć wyłącznie poprzez skorumpowane punkty w całym świecie. Przejęcie tych punktów wymaga co najmniej rozsądnej siły, którą można wysłać nad ziemię, więc tak naprawdę nigdy nie ma opcji, aby po prostu się schylić i mieć łatwe życie. Niezależnie od planów, ciągły strumień bohaterów będzie najeżdżał twoje lochy w trakcie każdej misji, więc znowu nie możesz po prostu wysłać całej armii do świata bez uprzedniego upewnienia się, że masz wystarczające plany obronne.

Podczas Dungeons 3 ma pewne trudności techniczne, jeśli chodzi o wykonanie (przynajmniej na PS4). Rdzeń rozgrywki to dobra, czarna zabawa. Ma scenariusz, fabułę i narratora, którzy poprawiają ogólne wrażenia, a grafika, choć cierpi na pewne spowolnienie, wygląda naprawdę dobrze zarówno nad, jak i pod ziemią, zachowując właściwą równowagę między zabawą a wrogością. Nie udało mi się znaleźć innego gracza, który mógłby przetestować tryb kooperacji, ale nawet bez niego grało mi się naprawdę przyjemnie Dungeons 3 i już mam zamiar przejść przez to jeszcze raz na najwyższym poziomie trudności. Dungeons 3 jest następcą Dungeon Keeper na które czekałem, więc nie mam zastrzeżeń, żeby Ci zaproponować: