Wszyscy widzieliśmy to już wcześniej - ogólny styl „anime”, z cienkimi liniami, szeroko otwartymi oczami, przerysowaną fryzurą i tak dalej. Jest typowy i używany do śmierci, ale działa. To właśnie ten styl artystyczny sprawia, że anime, no cóż, anime. To styl, który ewoluowała przez lata, ale tylko wtedy, gdy anime odejdzie od tego stylu graficznego, charakter i emocje mogą zostać w pełni zrealizowane.
Mob Psycho 100 przedstawia Moba, medium, jako swojego bohatera, i opowiada historię nastolatka dojrzewającego w okresie dojrzewania. Jego przytłaczające moce psychiczne służą jako metafora niestabilności emocjonalnej przeciętnego nastolatka, a kiedy obciążenie emocjonalne staje się zbyt duże, jego moce psychiczne osiągają zenit.
Większość postaci w serialu jest generycznych i jednostronnych, co w żadnym wypadku nie jest negatywne. Styl graficzny sprawia, że nie oczekujesz zdrady ani oszustwa, a fabuła zapewnia. Chociaż drugorzędny główny bohater, Arataka Reigen, szczyci się tym, że oszukuje ludzi, by uwierzyli, że jest egzorcystą w swoim biurze Duchów i takich konsultacji, robi to z dobrymi intencjami i ostatecznie to prostota sztuki mówi widzom . Sztuka stwarza wrażenie, że Mob jest po prostu niewinnym nastolatkiem, który żyje w życzliwej społeczności, a przez całe jego doświadczenie szkolne jego rówieśnicy zwykle podnoszą go, zamiast ciągnąć w dół. Ale kiedy pojawia się niebezpieczeństwo i zagraża pokojowi jego świata, sztuka i zniesławienie stają się nieregularne i szorstkie, gdy emocje Mafii osiągają punkt krytyczny, tak jakby sztuka była przedłużeniem jego własnej jaźni.
Z drugiej strony Studio Pierrot rysuje Hunter X Hunter podobnie jak w innych anime, z wyjątkiem kilku ważnych scen. Przygotuj się, bo przed nimi są spoilery! W całym niesławnym wątku Chimera Ant główny bohater, Gon, pogrążony jest w emocjonalnym żalu i poczuciu winy, że to wszystko staje się zbyt trudne dla 11-latka. Zamiast przyjąć typowy dla Shounena sposób pokonywania wszelkich przeciwności i osiągania nowych poziomów mocy, których nigdy nie wydawał się możliwy, załamuje się, a utrata jedynej osoby związanej z jego ojcem staje się zbyt duża. Muzyka staje się ciężka, tło ciemnieje, linie stają się grube i pozbawione życia, a oczy Gona stają się kompletną pustką. Staje się jasne, że Gon stracił człowieczeństwo, a styl artystyczny odzwierciedla tę zmianę, przyciemniając ton i zmniejszając kontrast między nim a tłem. To, co kiedyś było żywym chłopcem, teraz jest tylko łuską i nigdy nie odzyskuje człowieczeństwa, nawet gdy łuk się kończy. W przypadku serialu, w którym narrator jest bardzo swobodnie, to zmiana w kierunku sztuki jest tym, co naprawdę robi narrację dla publiczności.
W takich momentach to nie historia kieruje zmianą stylu artystycznego, ale raczej zmiana stylu artystycznego opowiada historię. Aby anime, które odniosło sukces, postać, dźwięk i kierownictwo artystyczne muszą razem stworzyć znaczącą historię, ale w tych stresujących i intensywnych momentach to brak równowagi pozostaje w umyśle widza najdłużej. Sztuka jest odbiciem fabuły i charakteru, a kiedy stawka jest zbyt wysoka, sztuka powinna starać się to przedstawić. Ogólnie rzecz biorąc, chociaż sztuka w anime wciąż ewoluuje i rozwija się, to te, które odrywają się od normy, są tak niezapomniane dla publiczności.