Wszyscy widzieliśmy to już wcześniej - ogólny styl „anime”, z cienkimi liniami, szeroko otwartymi oczami, przerysowaną fryzurą i tak dalej. Jest typowy i używany do śmierci, ale działa. To właśnie ten styl artystyczny sprawia, że ​​anime, no cóż, anime. To styl, który ewoluowała przez lata, ale tylko wtedy, gdy anime odejdzie od tego stylu graficznego, charakter i emocje mogą zostać w pełni zrealizowane.

Mob Psycho 100 przedstawia Moba, medium, jako swojego bohatera, i opowiada historię nastolatka dojrzewającego w okresie dojrzewania. Jego przytłaczające moce psychiczne służą jako metafora niestabilności emocjonalnej przeciętnego nastolatka, a kiedy obciążenie emocjonalne staje się zbyt duże, jego moce psychiczne osiągają zenit.

Większość postaci w serialu jest generycznych i jednostronnych, co w żadnym wypadku nie jest negatywne. Styl graficzny sprawia, że ​​nie oczekujesz zdrady ani oszustwa, a fabuła zapewnia. Chociaż drugorzędny główny bohater, Arataka Reigen, szczyci się tym, że oszukuje ludzi, by uwierzyli, że jest egzorcystą w swoim biurze Duchów i takich konsultacji, robi to z dobrymi intencjami i ostatecznie to prostota sztuki mówi widzom . Sztuka stwarza wrażenie, że Mob jest po prostu niewinnym nastolatkiem, który żyje w życzliwej społeczności, a przez całe jego doświadczenie szkolne jego rówieśnicy zwykle podnoszą go, zamiast ciągnąć w dół. Ale kiedy pojawia się niebezpieczeństwo i zagraża pokojowi jego świata, sztuka i zniesławienie stają się nieregularne i szorstkie, gdy emocje Mafii osiągają punkt krytyczny, tak jakby sztuka była przedłużeniem jego własnej jaźni.

Z drugiej strony Studio Pierrot rysuje Hunter X Hunter podobnie jak w innych anime, z wyjątkiem kilku ważnych scen. Przygotuj się, bo przed nimi są spoilery! W całym niesławnym wątku Chimera Ant główny bohater, Gon, pogrążony jest w emocjonalnym żalu i poczuciu winy, że to wszystko staje się zbyt trudne dla 11-latka. Zamiast przyjąć typowy dla Shounena sposób pokonywania wszelkich przeciwności i osiągania nowych poziomów mocy, których nigdy nie wydawał się możliwy, załamuje się, a utrata jedynej osoby związanej z jego ojcem staje się zbyt duża. Muzyka staje się ciężka, tło ciemnieje, linie stają się grube i pozbawione życia, a oczy Gona stają się kompletną pustką. Staje się jasne, że Gon stracił człowieczeństwo, a styl artystyczny odzwierciedla tę zmianę, przyciemniając ton i zmniejszając kontrast między nim a tłem. To, co kiedyś było żywym chłopcem, teraz jest tylko łuską i nigdy nie odzyskuje człowieczeństwa, nawet gdy łuk się kończy. W przypadku serialu, w którym narrator jest bardzo swobodnie, to zmiana w kierunku sztuki jest tym, co naprawdę robi narrację dla publiczności.

W takich momentach to nie historia kieruje zmianą stylu artystycznego, ale raczej zmiana stylu artystycznego opowiada historię. Aby anime, które odniosło sukces, postać, dźwięk i kierownictwo artystyczne muszą razem stworzyć znaczącą historię, ale w tych stresujących i intensywnych momentach to brak równowagi pozostaje w umyśle widza najdłużej. Sztuka jest odbiciem fabuły i charakteru, a kiedy stawka jest zbyt wysoka, sztuka powinna starać się to przedstawić. Ogólnie rzecz biorąc, chociaż sztuka w anime wciąż ewoluuje i rozwija się, to te, które odrywają się od normy, są tak niezapomniane dla publiczności.