Teoria Ninja Hellblade: Senua’s Sacrifice na PC i PlayStation 4, ale wielu graczy, którzy ukończyli grę, ma wiele pytań dotyczących koncepcji gry i historii związanej z Senuą i jej poświęceniem. W tym artykule podjęto próbę wyjaśnienia Hellblade: Ofiara Senuy kończący się.

Gra rozpoczyna się od Senuy, celtyckiej wojowniczki z klanu Piktów, która po ucieczce wraca do swojego domu. Pierwotnie uciekła z domu, ponieważ jej ojciec, druid klanu, torturował ją, aby pokonać „ciemność” w niej. W rzeczywistości jej ojciec, Zynbel, nie rozumiał, że Senua i jej matka, Galena, mają cechy choroby psychicznej, przekazywane z matki na córkę. Zynbel myślał, że może pozbyć się choroby, zamykając je w dziurach lub wyciągając z nich „ciemność”, ale wszystko to nie przyniosło skutku.

Pragnąc rozwiązania, Zynbel zabił matkę Senui po tym, jak nie mógł uwolnić jej od „ciemności” poprzez spalenie jej na stosie. Trauma po śmierci matki spowodowała, że ​​Senua straciła przytomność, ale powoli powróciła, gdy Senua doświadczyła kolejnego traumatycznego wydarzenia zmieniającego życie, widząc jej kochanka, Dilliona, zawieszonego jako ofiara Krwawego Orła przez najeźdźców Północy.

Ofiara obejmowała rozłożenie jego ciała i rozczłonkowanie jego części podczas zawieszania, aby wszyscy mogli je zobaczyć.

Będąc świadkiem tego wydarzenia, głosy, które Senua słyszała przez całe swoje dzieciństwo i wczesną dorosłość, powróciły z rykiem bardziej wściekły niż kiedykolwiek, wprawiając ją w stan rozpaczy i złudzeń. W swoim własnym świecie Senua podejmuje misję… ocalenia duszy swojego kochanka Dilliona i uchronienia jego duszy przed potępieniem z rąk Heli. Wyrusza na misję odzyskania duszy Dilliona… dlatego bierze odciętą głowę byłego kochanka i niechętnie słucha wskazówek złych głosów w swojej głowie.

Senua spotyka na swojej drodze innego Celta, Drutha, schwytanego niewolnika Ludzi Północy, który będąc w ich posiadaniu był świadkiem strasznych zbrodni, a także popełnił straszliwe zbrodnie, aby pozostać w ich posiadaniu. Takie życie było lepsze niż śmierć, pomyślał Druth.

Po drodze Druth opowiada Senui historie o mitologii nordyckiej, aby zająć jej umysł i uniknąć przytłoczenia głosami wrzeszczącymi, szepczącymi i wściekle szydzącymi z jej głowy.

Druth daje także Senui dwie odrębne misje, które ostatecznie skierowały ją na jej ścieżkę: zabicie Surta i Valravna, dwóch okrutnych przywódców klanów Ludzi Północy. Dopiero po wykonaniu zadania Senua uzyska dostęp do Helheimu, gdzie jej zdaniem ponownie spotka się z Dillionem.

Senua wyrusza na wyprawę i ostatecznie wypełnia zadania Drutha, który pod koniec podróży wycofuje się z oczu jej umysłu i pozostawia ją w niegodnych zaufania rękach głosu Cienia.

Cień jest reprezentacją jej ojca Zynbela. Kieruje Senuą poza Helheim, podczas gdy konkurencyjne głosy błędnie kierują Senuę, wzbudzają strach w Senui, drwią z Senuy i zmuszają ją do skulenia się ze strachu.

Pośród chaosu w jej umyśle głowa Dilliona pomaga jej utrzymać równowagę. Podąża za jego głosem, przeżywając na nowo wspomnienia tego, jak go poznała, obserwując, jak ćwiczy swoje umiejętności szermierki na pastwiskach. Senua – jako dziecko – rzadko wychodziła z domu ze względu na psychozę, stan, który według jej ojca był przekleństwem. Mimo to Dillion i Senua w końcu zdołali się dogadać i ostatecznie zakochali się w sobie. Przekonał ją, aby kontynuowała szkolenie, aby zostać wojowniczką i przekonał ją, aby nie popełniała samobójstwa po tym, jak plaga nawiedziła wioskę, a jej ojciec i inni członkowie klanu wierzyli, że jej psychoza była klątwą, która sprowadziła na nich zarazę.

Poczucie winy, które ojciec Senui nałożył na jej ramiona niczym ciężar jarzma, było dla niej nie do udźwignięcia, co spowodowało, że w pierwszej kolejności uciekła z wioski. Myślała, że ​​może uwolnić się od ciemności i oszczędzić Dillionowi piekielnego losu, zostawiając go i swoją rodzinę – uciekając.

Niemniej jednak, nawet na pustyni Senua nie mogła uciec przed głosami ani przed ciemnością.

Jednakże Dillion – zarówno przed śmiercią, jak i po niej – nadal dodawał jej pewności, mówiąc, że głosy i jej wizje nie są przekleństwem, ale błogosławieństwem. Zachęcał Senuę, aby wykorzystała te cechy jako dar, który pomoże jej ukończyć podróż. Ta inspiracja pomogła Senui na ścieżce ukończyć próby Odyna, naprawić legendarny miecz, który mógł pokonać ciemność, i ostatecznie udać się do legowiska Bestii.

Senua odzyskuje miecz z drzewa nieszczęścia, wyrusza w głąb góry, zabija Bestię, a następnie w końcu wyczarowuje siłę, by stawić czoła Cieniu, swemu ojcu, po śmierci matki. Senua zdaje sobie sprawę, że jej ojciec nie miał pojęcia, jak sobie poradzić z jej psychozą, więc pomyślał, że jedynym rozwiązaniem są tortury i śmierć.

Ostatecznie Senua udaje się pokonać ciemność, zdając sobie sprawę, że Dillion nie żyje i nie ma duszy, którą można odzyskać. Pokonuje strach przed ciemnością, a ciemność znika wraz z niektórymi głosami, które z nią towarzyszą. Złudzenia Senui bledną, a ona stoi na szczycie klifu w pozostałościach wraku konstrukcji pozostawionego przez Ludzi Północy. W końcu akceptuje los Dilliona i pozwala, aby jego głowa wpadła do wody, po czym odchodzi… zostawiając go, ciemność i głosy za sobą.

TL; DR: Senua i jej matka cierpią na urojenia psychotyczne i schizofrenię. Ojciec Senui próbuje to wyleczyć, torturując ich lub, w przypadku matki Senui, paląc ją na stosie. Jej ojciec obwinia ją o zarazę, która ogarnia klan, zabijając wielu z nich, w tym ojca jej kochanka. Ojciec Senui twierdzi, że jest przeklęta, więc ostatecznie ucieka ze swojej wioski. Po powrocie znajduje swojego kochanka ofiarę ofiary Północy i ulega najgorszemu w historii atakowi psychozy, zabierając ją w mroczną i koszmarną podróż do Helheimu, aby odnaleźć duszę kochanka.

Pod koniec podróży odzyskuje zmysły i uświadamia sobie, że jej kochanek naprawdę nie żyje, a ona uroczyście akceptuje jego los i los swojego klanu. Senua udaje się przezwyciężyć pewien aspekt swojej psychozy, pozostawiając za sobą niektóre głosy i traumę, które towarzyszyły jej przez tak długi czas przez całe życie.